wtorek, 1 marca 2016

29. Stefania Zarzycka


Stefania Zarzycka




Żona rolnika Władysława. Małżonkowie mieszkali w Kolonii Łuszczów koło Lublina, działali w organizacji WiN.

Zabudowania Zarzyckiego nazywano „Koszarami Partyzanckimi”, w ich domu spotykali się dowódcy oddziałów WiN, Stefania przewoziła także broń dla partyzantów. Za wspieranie podziemia małżeństwo zapłaciło wysoką cenę. Aresztowani 3.IV.1949 r za udzielenie kwatery żołnierzom Zdzisława Brońskiego “Uskoka” zostali poddani  okrutnemu śledztwu z torturami i biciem (Stefania była w 8 miesiącu ciąży) Bito ich na zmianę, aby musieli słuchać odłosów i krzyków towarzyszących przesłuchaniom.

Ogromny dom Zarzyckich został zniszczony i okradziny, na zgliszczach pozostawiono na pastwę losu trójkę ich dzieci: dwie dziewczynki, Marysię i Zosię, w wieku odpowiednio 9 i 12 lat, i 11-letniego Henia. Żywność potajemnie dostarczało im kilka osób z sąsiedztwa. Dopiero w październiku 1949 r. najstarsza córka Zarzyckich została umieszczona w szkole ogrodniczej w nieodległych Kijanach, zaś dwójka młodszych dzieci trafiła do domu dziecka.

Stefania Zarzycka zmarła 28.V.1949r przy porodzie w więzieniu na Zamku Lubelskim z powodu pobicia podczas śledztwa. Osierociła czworo dzieci. Mąż został skazany na 15 lat, wyszedł warunkowo na wolność w 1956 r. Odebrał najmłodszą córkę Magdalenę z sierocińca. Zmarł na atak serca w 1963 r. po rozprawie w sądzie, na której usiłował odzyskać majątek.



J. Kiełboń, Z. Leszczyńska, Kobiety Lubelszczyzny represjonowane w latach 1944-1956, t. I, Wyd. Test, s.512-514.

Opr. Adela Bielecka

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz