Sylwetki Żołnierzy Wyklętych

ŻOŁNIERZE WYKLĘCI, NIEZŁOMNI

żołnierze podziemia niepodległościowego i antykomunistycznego, 

stawiający opór próbie sowietyzacji Polski 

i podporządkowania jej ZSRR, 

toczący walkę ze służbami bezpieczeństwa ZSRR 

i podporządkowanymi im służbami w Polsce.

Dnia 3 lutego 2011 roku, prezydent Bronisław Komorowski podpisał ustawę 

o ustanowieniu 1 marca świętem państwowym, 

poświęconym żołnierzom zbrojnego podziemia antykomunistycznego. 

Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”

powstał z inicjatywy prezydenta Lecha Kaczyńskiego i Prezesa IPN Janusza Kurtyki. 

Wybrano dzień 1 marca, gdyż w 1951 roku 1 marca wykonany został wyrok śmierci 

na kierownictwie IV Komendy Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”.

Określenie „Żołnierze Wyklęci” powstało w 1993 r. – 

użyto go pierwszy raz w tytule wystawy Żołnierze Wyklęci – 

antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 r., 

organizowanej przez Ligę Republikańską na Uniwersytecie Warszawskim. 

Jego autorem był Leszek Żebrowski. 

Termin „Żołnierze Wyklęci” upowszechnił Jerzy Ślaski, publikując książkę o takim tytule.

SYLWETKI

Hieronim Dekutowski

ps. "Zapora", "Odra", "Reżu", "Stary", "Henryk Zagon", "Mieczysław Piątek",

Ur. 24 września 1918 w Dzikowie, obecnie dzielnica Tarnobrzega,

zm. 7 marca 1949 w Warszawie;

pułkownik, żołnierz Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie,

cichociemny, dowódca oddziałów partyzanckich AK, DSZ i Zrzeszenia WiN, harcerz

Od czerwca 1945 r. dowodził wszystkimi oddziałami leśnymi w Inspektoracie Lublin.

Odpowiadał za dywersję i przeprowadzał akcje wymierzone w aparat represji.

Dowodzone przez niego zgrupowanie liczyło od 200 do 300 partyzantów.

W wyniku zdrady aresztowany, a następie skazany na karę śmierci.

Przeszedł okrutne śledztwo w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.

Został stracony 7 marca 1949 r.

Razem z nim zginęli towarzysze broni:

Stanisław Łukasik, Roman Groński, Jerzy Miatkowski, 
Tadeusz Pelak, Edmund Tudruj, oraz Arkadiusz Wasilewski;

Latem 2012 r. badacze Instytutu Pamięci Narodowej,

działający pod kierunkiem prof. Krzysztofa Szwagrzyka,

odkryli i zabezpieczyli Jego szczątki podczas prac ekshumacyjnych na terenie Kwatery na Łączce.

IPN oficjalnie poinformował o tym podczas konferencji prasowej 22 sierpnia 2013 r.

Prezydent Bronisław Komorowski obiecywał zorganizowanie pogrzebu legendarnego dowódcy we wrześniu 2014 r., w 75 rocznicę powstania Polskiego Państwa Podziemnego.

Stanisław Łukasik, ps. „Ryś” , „Ryszard” , „Stanisław Nowakowski”

Urodził się 2 sierpnia 1918 w Lublinie, 
został zamordowany 7 marca 1949 r. w więzieniu mokotowskim. 
Kapitan, żołnierz Związku Czynu Zbrojnego, a następnie Armii Krajowej,

dowódca oddziału, członek Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” w okresie powojennym.

Wiosną 1945 r. utworzył oddział partyzancki 
i wszedł w skład zgrupowania H. Dekutowskiego „Zapory”.

Wiosną 1946 r. odtworzył oddział, który podporządkował mjr. „Zaporze”, „Wolność i Niezawisłość”.

Jesienią 1947 roku, wraz z grupą żołnierzy „Zapory” podjął próbę ucieczki na Zachód, 
jednak w wyniku zdrady wszyscy oni zostali aresztowani 16 września 1947 roku.

W Warszawie na Mokotowie przeszedł okrutne śledztwo.

14 listopada 1948 r. został skazany na karę śmierci 
i zamordowany strzałem w tył głowy w mokotowskim więzieniu.

Jego zwłoki zostały przez organa bezpieczeństwa publicznego 
potajemnie pogrzebane na tzw. "Łączce" na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Po latach dokonano ekshumacji i zidentyfikowano szczątki.

Wciąż czekamy na uroczysty pogrzeb bohatera.

Zygmunt Szendzielarz, ps. „Łupaszka”

W czasie II wojny światowej był dowódcą 5 Wileńskiej Brygady AK.

Walczył na terenie na płn.-wsch. od Wilna.

Po wkroczeniu Sowietów do Wilna nie chciał brać z nimi udziału w defiladzie zwycięstwa. 

Dzięki temu ocalił swoich ludzi od śmierci, 
bo inni żołnierze AK zostali w Wilnie aresztowani i zabici przez Sowietów.

W latach 1944 r. – 1948 walczył na terenie Puszczy Białowieskiej, Pomorzu 
oraz Warmii i Mazurach, dowodząc żołnierzami z Wileńszczyzny.

Kilka razy rozwiązywał oddziały i próbował wycofać się z walki.

W czerwcu 1948 r. Urząd Bezpieczeństwa rozpracował i rozbił Okręg Wileński AK.

30 czerwca 1948 r. w Osielcu pod Jordanowem mjr Szendzielarz został aresztowany.

Uwięziono go w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.

Mjr Szendzielarz nie zaprzeczał, ani nie prosił o łaskę.

Wyrok wykonano 8 lutego 1951 r. w więzieniu na Mokotowie.

Witold Pilecki ps. „Witold”, „Druh"

Nazwiska konspiracyjne: „Roman Jezierski”, „Tomasz Serafiński”,

 „Leon Bryjak”, „Jan Uznański”, „Witold Smoliński”; kryptonim T-IV.

Urodził się 13 maja 1901 w Ołońcu, w Rosji,

został stracony 25 maja 1948 w Warszawie.

Rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego,

współzałożyciel Tajnej Armii Polskiej, żołnierz Armii Krajowej,

więzień i organizator ruchu oporu w Auschwitz-Birkenau.

Oskarżony i skazany przez władze komunistyczne Polski Ludowej na karę śmierci, 

stracony w 1948 r. Oskarżenie anulowano w 1990.

Kawaler Orderu Orła Białego.

Autor pierwszych na świecie raportów o Holokauście, tzw. Raportów Pileckiego.

Zdzisław Badocha, ps. „Żelazny” 
(1923-1946), harcerz, ppor. Okręgu Wileńskiego Armii Krajowej w latach 1942-1944, 

zastępca dowódcy 9 patrolu 23 Ośrodka Dywersyjnego Ignalino – Nowe Święciany, 

w latach 1944-1946 dowódca szwadronu 

5 Wileńskiej Brygady AK majora Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”.

Zdzisław Broński ps. „Uskok”. 

Ur. 24 grudnia 1912 r. w Radzicu Starym w gminie Ludwin, 

zm. 21 maja 1949 r. w Dąbrówce (obecnie Nowogród) w gminie Łęczna.

Podoficer rezerwy Wojska Polskiego, członek Polskiej Organizacji Zbrojnej i Armii Krajowej,

dowódca oddziału partyzanckiego AK, a następnie Zrzeszenia WIN na Lubelszczyźnie.

Po wkroczeniu Armii Czerwonej rozwiązał swój oddział i początkowo chciał wstąpić do LWP,

ale dowiedział się, że jest poszukiwany i powrócił do konspiracji.

Od sierpnia 1944 był komendantem I Rejonu Obwodu AK "Lubartów".

Wiosną 1945 odtworzył kilkudziesięcioosobowy lotny oddział bojowy,

który wszedł w skład struktur Zrzeszenia WiN.

W maju 1946 został komendantem OP II w Obwodzie Lubartów

i podlegał bezpośrednio mjr. Hieronimowi Dekutowskiemu ps. "Zapora".

Po ogłoszeniu 22 lutego 1947 ustawy o amnestii,

był gotów ujawnić się, pozostawiał też wolną rękę swoim żołnierzom,

ale postanowił dalej prowadzić walkę zbrojną z komunistami.

Kiedy mjr H. Dekutowski postanowił przedostać się na Zachód, 

mianował por. Z. Brońskiego swoim następcą.

21 maja 1949 r. grupa operacyjna MO, UB i KBW otoczyła kryjówkę por. Z. Brońskiego. 

Zginął od wybuchu granatu. Nie wiadomo, gdzie został pochowany.

Marian Bernaciak, ps. Orlik, Dymek

Ur. 6 marca 1917 w Zalesiu k. Ryk

podporucznik rezerwy Wojska Polskiego,

członek ZWZ-AK, dowódca oddziału partyzanckiego AK,

a następnie Zrzeszenia WiN na Lubelszczyźnie.

Podczas wojny obronnej 1939 r. walczył jako podporucznik rezerwy.

Podczas obrony Włodzimierza Wołyńskiego dostał się do niewoli sowieckiej.

Zbiegł z transportu jenieckiego na terenie ZSRR, wiozącego polskich oficerów do obozów.

W maju 1944 r. jego oddział otrzymał kryptonim OP I/15 Pułku Piechoty AK "Wilków".

Przeprowadził on ponad 20 akcji bojowych przeciwko Niemcom.

26 lipca1944 jego oddział zajął samodzielnie Ryki.

W sierpniu 1944 r. M. Bernaciak na czele ok. 350 partyzantów 

podjął marsz w celu pomocy walczącej Warszawie,

ale zakończył się on niepowodzeniem.

Zagrożony internowaniem przez Sowietów, podjął decyzję o rozwiązaniu oddziału.

Przez kilka miesięcy ukrywał się, poszukiwany przez NKWD.

W marcu 1945 r. odtworzył swój oddział z osób zagrożonych aresztowaniem.

Początkowo podporządkował się Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj,

a od września tego roku wszedł w skład Zrzeszenia WiN.

Jesienią 1945 r. został mianowany dowódcą zgrupowania oddziałów WiN 

w Inspektoracie Rejonowym "Puławy".

Dowodzone przez niego zgrupowanie partyzantki niepodległościowej,

jedno z największych na Lubelszczyźnie -

działało na terenie powiatów garwolińskiego, puławskiego, 

łukowskiego, lubartowskiego, kraśnickiego i kozienickiego -

liczące ok. 200 żołnierzy, a na wiosnę 1946 r. – ok. 160,

przeprowadziło wiele akcji zbrojnych przeciwko władzom komunistycznym.

Zmarł 24 czerwca 1946 we wsi Piotrówek (województwo mazowieckie)

Dwukrotnie ranny podczas próby przebicia się z okrążenia, popełnił samobójstwo.

Józef Franczak, ps. Lalek, Laluś, Laleczka, Guściowa,

używał też nazwiska Józef Babiński

(ur. 17 marca 1918 w Kozicach Górnych, zm. 21 października 1963 w Majdanie Kozic Górnych)

sierżant Wojska Polskiego, uczestnik wojny obronnej Polski 1939,

później związany ze strukturami ZWZ-AK,

ostatni żołnierz polskiego podziemia antykomunistycznego i niepodległościowego.

Był ostatnim poległym w boju partyzantem podziemia poakowskiego na terenie Polski.

  

Danuta Siedzikówna,  ps. "Inka",

nazwisko konspiracyjne – Danuta Obuchowicz;

Ur. 3 września 1928 we wsi Guszczewina k. Narewki, pow. Bielsk Podlaski, 

zamordowana 28 sierpnia 1946 w Gdańsku.

 W chwili śmierci nie miała ukończonych 18 lat.

Sanitariuszka 4. szwadronu odtworzonej na Białostocczyźnie 5 Wileńskiej Brygady AK,
działającym na terenie Pomorza.

Józef Kuraś, ps. „Orzeł”, „Ogień”

(ur. 23 października 1915 w Waksmundzie, zm. 22 lutego 1947 w Nowym Targu)

porucznik Wojska Polskiego II RP, partyzant na Podhalu w czasie II wojny światowej,

jeden z dowódców oddziałów podziemia antykomunistycznego.

Po wojnie działał całkowicie na własną rękę,

np. w dniu 18 sierpnia 1946 r. wraz ze swymi żołnierzami

zorganizował i przeprowadził akcję rozbicia i opanowania więzienia św. Michała w Krakowie,

w rezultacie czego uwolniono kilkudziesięciu więźniów – żołnierzy AK, WiN, NSZ.

Na przełomie 1945/1946 jego Zgrupowanie „Błyskawica” liczyło około 500 „leśnych”

i kilkakrotnie więcej w siatce cywilnej.

21 kwietnia 1946 zawarł związek małżeński z Czesławą Polaczyk.

21 lutego 1947„Ogień” wraz z towarzyszącą mu nieliczną grupą podkomendnych

został otoczony przez grupę operacyjną KBW w Ostrowsku koło Nowego Targu.

„Ogień” po zaciętej walce i próbie wydostania się z okrążenia

usiłował popełnić samobójstwo na strychu jednej z wiejskich chałup.

Zmarł tuż po północy 22 lutego 1947 w szpitalu w Nowym Targu.

 Nigdy nie odnaleziono miejsca jego pochówku.

Stanisław Sojczyński, ps. "Warszyc"

Twórca Konspiracyjnego Wojska Polskiego.

Była to najsilniejsza zbrojna organizacja antykomunistycznego podziemia, 

działająca od 1945 r. w centralnej Polsce. 

Sojczyński przed wojną był nauczycielem języka polskiego 

w wiejskiej szkole nieopodal Częstochowy.

Uczestniczył w walkach kampanii wrześniowej 1939 r. w okolicach Hrubieszowa.

Potem, po ucieczce z sowieckiej niewoli, chciał przedostać się do walczącej Warszawy.

Po jej upadku zaczął organizować struktury konspiracyjne.

Był zastępcą komendanta radomszczańskiego obwodu AK.

Do największych jego osiągnięć należy atak w sierpniu 1943 r. 

na niemieckie więzienie w Radomsku.

W dowodzonej przezeń akcji uwolniono ponad 40 Polaków i 11 Żydów,

a oddział wycofał się z minimalnymi stratami. 
"Warszyc" kontynuował walkę po wkroczeniu do Polski Armii Czerwonej.

W kwietniu 1945 r. nakazał swym byłym podkomendnym 

wznowienie działalności konspiracyjnej.

Założone przez niego Konspiracyjne Wojsko Polskie liczyło ok. 4 tys. członków.

W 1946 r. blisko 170 jego partyzantów 

usiłowało uwolnić więźniów Urzędu Bezpieczeństwa w Radomsku.

Akcja powiodła się częściowo, nie udało się uwolnić wszystkich. 
W czerwcu 1946 r. w Częstochowie kapitana Sojczyńskiego 

wraz z całym dowództwem jego organizacji aresztowała bezpieka.

"Warszyca" i pięciu jego podwładnych po wyroku sądu wojskowego 

stracono 19 lutego 1947 r. w Łodzi.

Miejsce pochówku Sojczyńskiego jest do dziś nieznane.

Leon Taraszkiewicz, ps. „Jastrząb”

Po wkroczeniu Armii Czerwonej, nie godząc się na współpracę z Resortem Bezpieczeństwa Publicznego,

w grudniu 1944 Leon Taraszkiewicz został aresztowany i trafił na Zamek w Lublinie.

W marcu 1945 zbiegł z transportu jadącego na wschód

i po dotarciu do Włodawy, przyjmując pseudonim "Jastrząb",

wszedł w skład oddziału partyzanckiego Tadeusza Bychawskiego "Sępa".

W czerwcu 1945 grupa ta rozbroiła posterunki MO 
w Wytycznie, Dubecznie, Sosnowicy i Pieszowoli.

Podczas jednej z akcji zginął dowódca grupy i "Jastrząb" przejął jego obowiązki.

5 lutego 1946 oddział "Jastrzębia" opanował na kilka godzin miasto Parczew,

a w następnych dniach stoczył walkę i zmusił do wycofania 
70-osobową pościgową grupę operacyjną KBW i UB.

11 lutego 1946 r. doszło do starcia z oddziałem KBW 
przeprowadzającym obławę w okolicy wsi Marianka,

w której to walce oddział ten stracił kilkunastu żołnierzy,

a do niewoli dostało się dwóch oficerów i 12 szeregowych.

W noc sylwestrową 1946/1947 oddział "Jastrzębia" brał udział w ataku połączonych oddziałów WiN obwodu radzyńskiego (łącznie ok. 300-350 partyzantów) na Radzyń Podlaski,

a następnego dnia w ataku na grupę pościgową UB-KBW w Okalewie, którą rozbił 3 stycznia 1947.

W ataku na oddział propagandowo-ochronny LWP w Siemieniu

por. Leon Taraszkiewicz został ciężko ranny w niewyjaśnionych do dziś okolicznościach,

najprawdopodobniej postrzelony przez agenta UB, ulokowanego w oddziale,
 i w trakcie transportu do lekarza zmarł.

Został potajemnie pochowany na cmentarzu w Siemieniu.

Edmund Edward Taraszkiewicz, ps. „Żelazny”

Wsławił się wieloma spektakularnymi akcjami przeciwko ludziom i instytucjom „władzy ludowej”.

Od czerwca 1945 r. był zastępcą dowódcy w oddziale partyzanckim 
swojego brata Leona Taraszkiewicza „Jastrzębia”,

podległym komendantowi Obwodu WiN Włodawa.

Po śmierci „Jastrzębia” w styczniu 1947 r. przejął komendę nad pozostałymi w konspiracji żołnierzami.

Nie ujawnił się podczas amnestii 1947 r.

i walczył z komunistami do 6 października 1951 r.,

kiedy to podczas próby przebicia się 
przez pierścień 600-osobowej obławy UB-KBW 
w miejscowości Zbereże nad Bugiem

poległ z bronią w ręku wraz ze swoim podkomendnym.

Stanisław Kuchcewicz, ps. „Wiktor”

Urodził się w Łęcznej. Już w pierwszych dniach września 1939 r. utworzył z kolegami organizację, której celem było rozbrajanie Niemców i magazynowanie broni.

W 1942 r. wszedł w szeregi Narodowych Sił Zbrojnych.

Brał udział w wielu akcjach konspiracyjnych.

Od lipca 1946 r. w oddziale kpt. Zdzisława Brońskiego ps. „Uskok”.

Pełnił funkcję dowódcy jednego z plutonów a następnie szefa sztabu.

Kpt. Broński awansował Kuchcewicza do stopnia porucznika.

W oddziale „Uskoka” brał udział w większości działań zbrojnych, których wykazał się umiejętnościami konspiracyjnym i dowódczymi, m. in. zorganizował transport dla rannego „Uskoka” 
 i wydostał go z obławy 12 stycznia 1947 r. 

Po amnestii w 1947 r. oddział „Uskoka” liczył szesnastu żołnierzy i został podzielony na patrole.

Kuchcewicz dowodził jednym z nich w sile 9 żołnierzy.

Działania zbrojne prowadzone przez „Wiktora” 

w głównej mierze miały charakter samoobrony przez siłami resortu. 

Po śmierci kpt. Zdzisława Brońskiego „Uskoka” nawiązał współpracę z Edwardem Taraszkiewiczem „Jastrzębiem” i kontynuował dalszą walkę przeciwko okupantowi.

Warto zaznaczyć, że „Wiktor” charakteryzował się ruchliwym trybem życia, 
często zmieniał kwatery, prowadząc przy tym wywiad.

Rzadko przebywał na stałe z żołnierzami.

Często ukrywał się sam, łącząc się z podwładnymi na czas walki.

W 1951 r. postanowił podjął nieudaną próbę przedostania się na Zachód.

Zimę na przełomie 1951/1952 r. przetrwał na zaufanych kwaterach,

polegając na pomocy zaufanych gospodarzy.  

Kuchcewicz chcąc poprawić sytuację materialną 10 lutego 1953 r. 
postanowił przeprowadzić akcję na Gminną Kasę Spółdzielczą w Piaskach.  

Do pomocy zgłosił się Józef Franczak „Lalek”, który miał za zadanie ubezpieczać akcję.

Zawiadomieni funkcjonariusze MO rozpoczęli strzelaninę w której zginął „Wiktor”.

Ciało „Wiktora” przewieziono do więzienia na Zamku w Lublinie.

Wśród rzeczy osobistych Kuchcewicza znaleziono:

książeczkę do nabożeństwa, szczoteczkę do zębów.

Jan Leonowicz, ps. „Burta”

Przyszedł na świat 15 stycznia 1912 r. w majątku Żabcze. 

Służbę wojskową odbywał jako kawalerzysta w 2. Pułku Strzelców Konnych w Hrubieszowie. 

Z macierzystą jednostką przeszedł szlak bojowy we wrześniu 1939 r. 

Został ranny, ale udało mu się powrócić w rodzinne strony.

Szybko wrócił do zdrowia i wstąpił w szeregi organizacji Służba Zwycięstwu Polski. 

1 marca 1943 r. brał udział w akcji rozbicia posterunku policji ukraińskiej w Poturzynie, 

w trakcie której zabito sześciu policjantów oraz miejscowego wójta. 

Na przełomie 1943 i 1944 r. sierż. „Burta" przebywał w bazie sztabu obwodu, na skraju Puszczy Solskiej.

Od lutego 1944 r. „Burta" brał udział w walkach polsko-ukraińskich, 
które rozgorzały na południowo-wschodniej Lubelszczyźnie.

W czerwcu 1944 r. wraz ze swoim pododdziałem znalazł się w Puszczy Solskiej. 

„Burta" wraz z kilkoma innymi partyzantami 
zdołał przebić się przez trzy niemieckie pierścienie obławy i wyjść z kotła.

Po wkroczeniu Armii Czerwonej pozostał w konspiracji. 

Jesienią 1944 r. pełnił funkcję oficera broni w Komendzie Obwodu Tomaszów Lubelski AK. 

Jednak z nastaniem wiosny ruszył w teren. 

Stworzył lotną grupę partyzancką liczącą 20 – 30 ludzi. 

Jej obszarem działania była północna część powiatu tomaszowskiego. 

Był to teren zniszczony i wyludniony w wyniku walk polsko-ukraińskich. 

Oddział przestał istnieć latem 1945 r.

Z początkiem 1946 r. odbudował oddział,

który liczył zazwyczaj od kilkunastu do dwudziestu partyzantów.

Po ogłoszonej amnestii trwał w konspiracji. 

Nasilające się represje ze strony UB spowodowały napływ nowych ochotników do oddziału, 

w wyniku czego pod koniec 1950 r. osiągnął on stan ok. 30 – 40 partyzantów. 

Oczywiście ze względów bezpieczeństwa musiał działać w mniejszych pododdziałach.

Główną zasadą oddziału „Burty" było pozostawanie w ciągłym ruchu. 

Po wykonaniu akcji partyzanci szybko przemieszczali się kilkadziesiąt kilometrów dalej, 
aby utrudnić pościg grupom operacyjnym UB i KBW.

W latach 1947 – 1951 dowodzony przez niego oddział wykazywał dużą aktywność. 

Była ona skierowana przede wszystkim 
przeciwko przedstawicielom i współpracownikom władzy komunistycznej. 

Jego partyzanci rozbrajali milicjantów, członków ORMO, 
likwidowali działaczy PPR i PZPR oraz współpracowników UB. 

Niejednokrotnie oddział staczał potyczki z grupami operacyjnymi UB, MO i KBW,
 i z większości z nich wychodził obronną ręką. 

W niektórych wypadkach graniczyło to niemal z cudem. 

Tak jak 26 grudnia 1949 r., kiedy UB udało się ustalić, 
że czteroosobowy oddział „Burty" przebywał w leśnym bunkrze koło kolonii Smoliki. 

Ponad stuosobowy oddział KBW zlokalizował i otoczył bunkier. 

Cała czwórka uszła cało nie ponosząc żadnych strat.

Rozpracowanie grupy „Burty" funkcjonariusze UB oznaczyli kryptonimem „Niedobitki".

 „Burta" zginął w zasadzce 9 lutego 1951 r. 

Jan Leonowicz był żonaty z Ludwiką z domu Lanckorońską. 

Mieli córkę Barbarę urodzoną w 1941 r.

Józef Strug, ps. „Ordon”

Już w 1940 r. został członkiem ZWZ. 

Od 1942 r. rozpoczął na polecenie swoich przełożonych z konspiracji 

pracę w policji granatowej w Urszulinie.

Przyjaźnił się i współpracował z braćmi: ppor. Edwardem Taraszkiewiczem „Żelaznym” 

i por. Leonem Taraszkiewiczem „Jastrzębiem”. 

Pierwsza wspólna akcja to atak na więzienie PUBP we Włodawie 22 XI 1946 r.

Ostatnia akcja Ordona, Żelaznego i Wiktora miała miejsce w nocy z 2 na 3 lipca 1947 r. we wsi Puchaczów.

Akcja miała być odwetem za wydanie władzom 3 żołnierzy z patrolu „Wiktora”. 

30 lipca ruszyła obława, „Ordon” zginął ostrzeliwując się do końca.