Stefania Zarzycka
Żona rolnika Władysława. Małżonkowie mieszkali w Kolonii Łuszczów koło
Lublina, działali w organizacji WiN.
Zabudowania Zarzyckiego nazywano „Koszarami Partyzanckimi”, w ich domu spotykali się
dowódcy oddziałów WiN, Stefania przewoziła także broń dla partyzantów. Za
wspieranie podziemia małżeństwo zapłaciło wysoką cenę. Aresztowani 3.IV.1949 r za udzielenie kwatery żołnierzom Zdzisława
Brońskiego “Uskoka” zostali poddani okrutnemu
śledztwu z torturami i biciem (Stefania była w 8 miesiącu ciąży) Bito ich na
zmianę, aby musieli słuchać odłosów i krzyków towarzyszących przesłuchaniom.
Ogromny dom Zarzyckich został
zniszczony i okradziny, na zgliszczach pozostawiono na pastwę losu trójkę ich dzieci: dwie dziewczynki, Marysię i Zosię,
w wieku odpowiednio 9 i 12 lat, i 11-letniego Henia. Żywność potajemnie
dostarczało im kilka osób z sąsiedztwa. Dopiero w październiku 1949 r.
najstarsza córka Zarzyckich została umieszczona w szkole ogrodniczej w
nieodległych Kijanach, zaś dwójka młodszych dzieci trafiła do domu dziecka.
Stefania Zarzycka zmarła 28.V.1949r przy
porodzie w więzieniu na Zamku Lubelskim z powodu pobicia podczas śledztwa.
Osierociła czworo dzieci. Mąż został skazany na 15 lat, wyszedł warunkowo na
wolność w 1956 r. Odebrał najmłodszą córkę Magdalenę z sierocińca. Zmarł
na atak serca w 1963 r. po rozprawie w sądzie, na której usiłował odzyskać
majątek.
J. Kiełboń, Z. Leszczyńska, Kobiety Lubelszczyzny
represjonowane w latach 1944-1956, t. I, Wyd. Test, s.512-514.
Opr. Adela Bielecka
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz